پمپ مرکزي يا پمپ مجزا براي هر واحد؟
با توجه به اينکه هنوز قانون جامعي در مورد سيستمهاي آبرساني موجود نميباشد بنابراين هر پيمانکاري با توجه به سليقهي مهندس تأسيسات و بودجه خود تصميم به استفاده سيستم آبرساني ميگيرد.
دو مدل پرطرفدار آبرساني در ايران عبارتند از استفاده از پمپ مرکزي و نيز استفاده از پمپ براي هر واحد:
پمپ مرکزي :
در اين سيستم آبرساني يک کنتور و يا تمام کنتورهاي ساختمان به يک ديگر کلکتور شده و به يک مخزن ذخيره متصل ميشوند و سپس يک عدد پمپ که بهتناسب تعداد واحدها و… طراحيشده به منبع متصل ميشود. در اين حالت تمام ساختمان بهصورت مشترک از پمپ استفاده ميکنند.
مزايا:
هزينهي راهاندازي پايينتر، فضاي اشغال شدهي کمتر، سروصداي کمتر، مصرف برق کمتر، استهلاک پايينتر، فشار بيشتر، پايداري بيشتر سيستم، هزينه تعمير پايينتر و نگهداري آسانتر
معايب:
از معايب اين سيستم نيز اين است که ميزان مصرف هر واحد مشخص نميشود. به عبارتي کل پول آب بين تمامي واحدها تقسيمشده و همه به مقدار مساوي هزينه ميپردازند. ديگر عيب اين سيستم که البته بيشتر به مصرفکننده برميگردد تا سيستم، هماهنگ نبودن واحدها با يکديگر است. بهطور مثال گاهي چندين واحد به پمپ احتياج دارند اما واحدهاي ديگر سر ناسازگاري ميگذارند که اين مشکل هم قابل ارتقا است. بدينصورت که اگر کنتور واحدها جدا باشد ميتوان فقط براي واحدهايي که پمپ ميخواهند يک عدد پمپ مرکزي گذاشت و بقيه کنتورها دستنخورده باقي بمانند. مشکل ديگر اين سيستم اين است که طراحي و اجراي آن نيازمند متخصص واقعي پمپ است و هرکسي از لولهکش و يا فروشنده و… پمپ توانايي تشخيص درست حجم، هد و نقطه اوج ساختمان را ندارد که در اين صورت ساکنين ساختمان با مشکلات بسياري گريبانگير خواهند شد.
پمپ مجزا براي هر واحد :
در اين سيستم، هر واحد براي خود يک عدد پمپ و منبع ذخيره جداگانه نصب ميکند و داراي يک کنتور مجزا نيز ميباشد.
مزايا:
مجزا بودن کنتور و پمپ و تمامي وسايل جانبي هر واحد و درنتيجه آزادي عمل در خريد يا عدم خريد پمپ و نيز در تعيين نوع پمپ و مخزن و در ضمن اينکه هر واحد به مقداري پول ميدهد که آب مصرف ميکند نه بيشتر و نه کمتر.
معايب:
مصرف برق بالاتر، هزينهي راهاندازي بالا براي هر واحد، سروصداي زياد چندين پمپ در يکجا، اشغال فضاي بيشتر براي چندين پمپ، استهلاک بيشتر، هزينه تعمير و نگهداري بيشتر